SHAT GEXECIK U TXUR PATMUTYUN E ԹԻԹԵՌԸ ԵՍ շատ փոքրիկ եմ...փխրուն, թեթև.. թևերիս վրա գեղեցիկ, գույնզգույն նկարներ են: Հենց նոր ծնվեցի, իսկ ապրելու համար շատ քիչ ժամանակ ունեմ, ինչպես օրացույցի թերթիկները... Ամեն դեպքում ինձ պետք է հասցնել շատ բաներ անել այս 24 ժամվա ընթացքում... Ես ճանապարհ եմ ընկնում.. Թռչում եմ նրա մոտ մի քանի կիլոմետր հեռու... նույնիսկ քամին ինձ օգնության է հասնում, ձյունն էլ դադարում է մաղելուց մութ գիշերային օդի մեջ, երևի նա էլ է հասկանում, որ ինձ շատ քիչ ժամանակ կա ապրելու: Գիտեք ինչպիսին եմ ես...այնքան փխրուն եմ...այնքան փոքրիկ... Հավատը իմ մեջ օգնում է ինձ հաղթահարելու յուրաքանչյուր դժվարություն, անցնելու դժվարին ճանապարհ, հասնելու ցանկածիս, գտնելու այն հրաշք պատուհանը... վերջապաես հասնում եմ, գտնում եմ պատուհանը ու կանգնում սառը ճաղերին: Ներս եմ նայում...... մայրիկդ ինչ որ բան է պատրաստում խոհանոցում, թեյը արդեն եռում է. չէ որ դու շուտով տուն էս վերադառնալու.. հանկարծ մայրդ բացում է խոհանոցի պատուհանը..ինձ էլ դա էր պետք.. թռչում եմ տաք բնակարանի մեջու նստում գրադարանի գրքերի վրա... ժամանակն անցնում իսկ դու չկաս դեռ... ահա և երկեր սպասած դռան զանգը: Փոքրիկ սիրտս սկսում է արագ արագ բաբախել... դու մտնում ես սենյակ..փոխում ես շորերդ , հագնելով սպորտային թեթև զգեստներդ նստում էս բազկաթոռին.. ես նայում եմ քեզ ու ...էլ չեմ հաշվում ժամանակը, հետո ինչ եթե ինձ քիչ ժամանակ է մնացել ապրելու համար...այսօր ես քո կողքին եմ, իսկ մնացածը երկրորդական է ինձ համար... հետաքրքիր է, ինչ կանի նա եթե ինձ տեսնի,-մտածում եմ ես... թռչում եմ իմ թաքստոցիծս ու նստում քո ծոծրակին, թեթևորեն հպվում եմ քո մաշկին ու զգում եմ քո մարմնի հոտը.. ախ այդ հոտը...նրանում ես զգում եմ հողի բույրը անձրևից հետո, կոկոն վարդի հոտը բացվելուց առաջ, հոտ..... ինչ որ առնական...տղամարդկային...միքիչ էլ մանկական.. ահա թե դու ինչպիսին ես.. մտքերիս մեջ էի և չնկատեցի թե ինչպես քո մայրը ներս մտավ ափսեները ձեռքին.. -Վա'յ, էս թիթեռնիկը որտեղի՞ց հայտնվեց, այն էլ ձմռանը.. Նա դնում է ափսեները սեղանին ու փորձում է բռնել ինձ..ես թռնում եմ ու նորից նստում իմ նախկին տեղը, չեմ ուզում ոչ մի րոպե հեռանալ քեզանից..... դու քնքշորեն մոտեցնում ես ափդ , կարծես հասկանում ես , որ դա իմ հոգին է, որ թռչել եկել է քեզ մոտ: Ես անվախ թռչում եմ ու նստում քո ափի մեջ, բացում եմ թևերս որ դու զմայլվես իմ գեղեցիկ գույներով... հետո թռչում եմ մեյրիկիդ մոտ ու նրա ականջին շշնջում -Շնորհակալություն ձեզ, նրա գոյության համար.... ափսոս նա ինձ չի լսում...նա ծիծաղում է և ասում. -Գիտե'ս, ձմռանը թիթեռի հայտնվելը երևի բարի նշան է... Ահա և իմ օրը գալիս է վերջանալու, ես զգում եմ որ կամաց-կամաց ուժերս հատվում են, համբյուրում եմ քո այտը, զգում եմ որ աչքերս փակվում են: Ինչքան շուտ անցավ ժամանակը.... շշնջում եմ բարի գիշեր սիրելիս ու.... ընկնում հավերժ քնի մեջ... Առավորտյան դու արթնանում ես ու մտածում.... որ արժի զանգել այն աղջկան ում երկար ժամանակ է չես տեսել, զանգես նրան ու պատմես երեկվա հրաշք թիթեռնիկի մասին, ....հետո ներեղություն խնդրես նրան, ասես որ ճիշտ չես վարվել ...ու նրան հրավիրես մի բաժակ սուրճ խմելու.... Արևի առաջին շողերից մի աղջիկ կարթնանա ու կհիշի իր երազը.. երազում նա մի թիթեռնիկ էր դարձել ու թռել հեռու-հեռու... այդ աղջիկը կնայի պատուհանից դուրս ու կմտածի որ.....եթե երազում նրան է տեսել ուրեմն նա անպայման կզանգի.. կզանգի ու կասի որ անիրավացի է եղել, կոպիտ...ներեղություն կխնդրի ու կհրավիրի մի բաժակ սուրճ խմելու..
